به گزارش سرویس دینی جام نیوز،اگرچه به تصریح آیات و روایات باب دعا همیشه و در هر زمان و مکان به روی بنده گشوده است و خداوند سمیع و علیم بر خواسته های ما است اما هستند حالات و اوقاتی که امید اجابت در آنها بیشتر است.

امام صادق (ع) می فرمایند: «دعا در چهار جا به اجابت رسد: در نماز وتر، و بعد از سپیده دم، و بعد از ظهر، و بعد از مغرب.»

و نیز آن حضرت (ع) فرموده اند: «دعا را در چهار هنگام بخوانید: هنگام وزیدن بادها، و (گاه) برطرف شدن سایه‏ها (یعنى هنگام ظهر)، و (نزد) فرو شدن باران، و (هنگام) ریخته شدن اولین قطره خون مؤمن (در جهاد یا غیر آن) زیرا در این چیزها درهاى آسمان باز شود.»

مرحوم مجلسى (ره) می گوید: ظاهر این است که در سه مورد اخیر بعد از نمازهاى این اوقات است نه بعد از دخول اوقات.

و از حضرت صادق (ع) که فرمودند: «امیرالمؤمنین علیه السّلام فرموده است: «دعا را در چهار جا غنیمت شمارید: نزد قرائت قرآن، و نزد گفتن أذان، و نزد آمدن باران، و نزد برخورد کردن دو صف (از مؤمنین و کفار) براى قتال.»

همچنین، امام باقر (ع) می فرمایند: «پدرم هر زمان به درگاه خداوند حاجتى داشت در این ساعت آن را می خواست- یعنى هنگام زوال خورشید- (و اول ظهر که خورشید از میانه آسمان به طرف مغرب متمایل شود).»

و نیز امام صادق (ع) فرموده اند: «هر گاه دل یکى از شما رقت کرد (و نرم شد) در آن حال دعا کند، زیرا دل تا پاک نشود رقت نکند.»

ایشان همچنین درباره اوقاتی که دعا مستجاب می شود، فرمودند: «رسول خدا (ص) فرموده است: «بهترین وقتى که در آن خداى عز و جل را بخوانید (و دعا به درگاهش کنید) سحرها است، و این آیه را که درباره گفتار حضرت یعقوب علیه السلام است تلاوت فرمود: «گفت به زودى آمرزش خواهم براى شما از پروردگار خود» (سوره یوسف آیه 98) فرمود: (دعا کردن براى آنها را) به سحر تأخیر انداخت (و موکول به وقت سحر کرد).

علاوه بر این، امام صادق (سلام الله علیه) در این باره فرموده اند: «پدرم هر گاه حاجتى از خدا طلب می کرد آن را هنگام ظهر طلب می کرد، و چون اراده آن را می کرد چیزى مى‏آورد و صدقه می داد، و مقدار کمى عطر می زد و به مسجد می رفت و براى حاجت خود دعا می کرد بدان چه خدا می خواست.»

حضرت باقر نیز درباره اوقات برتر برای دعا فرمودند: «خداى عز و جل از میان بندگان مؤمنش آن بنده‏اى را دوست دارد که بسیار دعا کند، پس بر شما باد به دعا از هنگام سحر تا زدن آفتاب زیرا آن هنگامى است که درهاى آسمان در آن هنگام باز گردد، و روزی ها در آن تقسیم شود، و حاجت هاى بزرگ برآورده شود.»

و از حضرت صادق (ع) است که: «هر گاه بدنت لرزید و چشمت گریان شد پس خود را باش، خود را باش (و به وسیله دعا بگیر از خداى سبحان آنچه خواهى- از فیض ره-) که به تو توجهى شده است.»

عمر بن اذینه گوید: شنیدم از حضرت صادق (ع) که می فرمودند: «همانا در شب ساعتى است که درک نکند آن را بنده مسلمانى که در آن نماز گزارد و خداى عز و جل را در آن ساعت بخواند (و به درگاهش دعا کند) جز اینکه اجابت شود (و دعایش مستجاب گردد) و این ساعت در هر شب هست»، عرض کردم: خدایت خیر دهد بفرمائید آن چه ساعتى از شب است؟ فرمودند: «هنگامى که نیمى از شب بگذرد، شش یک از اول نیمه شب.